Dag 1 – Zaterdag 7 Maart – Vaak zit het mee.

Zes voor half zes wordt ik wakker, nog net op tijd om de wekker, die op half zes staat, uit te zetten. Schrik je ook niet zo. We dalen af, koffie en theemachine worden gestart, evenals het warme gemalen water, brood wordt op nucleaire wijze op temperatuur gebracht, en na gebruik van al het voorgaande zijn we “goed te gaan”. Denken is al overgegaan in de taal van de bestemming, dat ziet U wel.

De Sportsmobiel is afgetankt  en gereinigd en dankzij de Gemeente Zwolle slalommen we met hindernissen rond de klok van zevenen de A28 op. Weinig te doen en niets nieuws te zien onderweg, dus een ruim uurtje later komt P3 in het vizier. Ook hier is de geest van de Gemeente Zwolle bezig geweest want de zaak ligt behoorlijk op de schop. Mijn plan om via omrijden en sluipen de Kia direct achter de terminal te zetten, zoals de laatste jaren gebruikelijk, gaat niet op. Het laatste deel van mijn “omweg” is hermetisch afgesloten en ik kan geen kant meer uit, behalve achteruit, of naar de uitgang.

Dat was dus niet echt de bedoeling, dus via standje R duik ik de eerste de beste vrije ruimte, hoewel wel voorzien van een bord tomatensoep met witte balk, in, om zo weer in de goede richting te geraken. En dat lukt, en zo te zien is er achter de P3 terminal (abnormaal) meer dan genoeg plek om de bolide te stallen. Ik kom er al snel achter dat die ruimte wordt veroorzaakt doordat het allemaal invalideplekken zijn geworden en waarvan (zoals zo vaak gebruikelijk) nog geen 10% bezet is. Maar waarschijnlijk waren nog niet alle bordjes in huis want er is zowaar nog een plekje voor de gewone man op nog geen 20 meter van de terminal. Ook weer gelukt.

De bus staat al naast de gedropte eega te wachten en een paar minuten later schrijden we naar balie 26 waar een vertrouwd gezicht ons glimlachend begroet. De oudere broer van Umberto Tan ( althans dat zou hij qua looks kunnen zijn), medewerker van United , die we al jaren keer op keer tegenkomen en ons steevast “goede reis” of “welkom” wenst/heet. Ook nu weer, en hij loodst ons ook stiekem even het incheckrijtje van de rode loper in, zodat we eersteklas gelijk aan de beurt zijn. “Jullie moeten nog lang zat vandaag” was de meegegeven boodschap. Prima de luxe geregeld, Umberto San.

Bij de paspoortcontrole is het rustig, de bemande rijtjes gaan zelfs vlotter dan de automaten, en we duiken gelijk de roltrap op voor een traditioneel ontbijtje, ijskouwe Alfred + uitsmijter, bij Café Amsterdam, om tot onze schrik te zien dat het 020 etablissement veranderd is in een witte houten wand. Net als het grootste deel van Schiphol is ook ons favoriete hoekje ten prooi gevallen aan het monster dat vernieuwing heet. En het is nog niet lang geleden al eens verbouwd. Lichte paniek alom. Wat te doen. Omdat United sinds een tijdje om onduidelijke reden niet meer van de G-pier vertrekt maar nu van D besluiten we de wandeltocht in die richting maar aan te vangen om te zien of we een ontbijtvervanger kunnen vinden met dezelfde faciliteiten.

Uiteraard is die er en het gaat allemaal weer met Oudhollandsche smaak het ruim in. En af en toe het aquarium. We doen nadien nog wat boodschappen, voor in en uitwendige mensch en arriveren ruim op tijd bij D2 waar we de polderlandse veiligheidsriedel doorlopen, de laptop deze keer mèt voeding uit de koffer mogen halen en na goedvinding door lopen naar de gate waar voor de hele bups 767 passagiers wèl 22 stoelen ter beschikking zijn in de wachtruimte. Ook hier moet nog het één  en ander vertimmerd worden. Boarden gaat daarna vlot, hij zit bij lange na niet vol, en zo zijn we onderweg naar DC, waarbij ik het eerste uurtje gebruik voor dit verslag. En nu slapen.

Daar hebben we ruimte genoeg voor, zo veel zelfs dat Marion 2 rijtjes opschuift voor een eigen slaapplaats en we dus ieders 2 E+ stoelen tot onze beschikking hebben. Al dummelend, slapend en filmkijkend hobbelen we de Oceaan over om achtenenhalf uur later op het koude, besneeuwde Washington Dulles te landen. Ook hier heeft de technologie toegeslagen en mogen we samen met de inwoners van dit land via een computer op een paaltje ons toegang verschaffen. Niet dat dat nu veel sneller gaat dan bij het reisvolk dat hier voor de eerste keer komt, want de rijen bij Immigrations zijn zo kort dat ze er bijna net zo snel door zijn als wij. Onze koffers zijn er ook vlot en zo kunnen snel door naar security en onze volgende gate. We zijn geselecteerd voor TSA precheck dus zouden zo door moeten kunnen lopen ware het niet dat hier geen precheck lane is en we alsnog in de rij moeten, maar dat gaat ook mooi vlot, dus spoeden we ons naar C4, voor de kenners, de rooklounge.

Na de nicotineinname volgt de wandeltocht naar de gate van vertrek, D32, wat toch altijd nog een stief kwartiertje doorstappen is. Maar dat is vandaag een fluitje van een cent want de stappenteller van Marion’s nieuwe mobiel geeft er al meer dan 7500 aan (5 en een beetje KM) dus daar kunnen er nog wel wat bij. En naast D32 zit weer een recuperatielounge, dus wie doet ons wat. We boarden om kwart voor vijf, maar vliegen pas een uur later wegens passen en meten van overboekte passagiers en een ventilatieprobleempje. Maar van het halve uur vertraging halen we onderweg een kwartier weer in, en we gaan richting zon, dus nogmaals, wie doet ons wat.

Maar onderweg verdwijnt die zon, want ook hier tikt de tijd door en valt de avond in. Dat we Florida naderen word wel duidelijk, want tegelijkertijd met het daglicht verdwijnen ook de wolken en zien we onder ons de lichtjes van steden en dorpen verschijnen en toevallig door het gevolgde vliegplan herken ik daar ook Daytona in. Dat vraagt om een foto. Even later landen we op MCO en zijn we weer “thuis”. Bij de bagageband zien we dat we niet de enige vlucht van vanavond zijn en besluiten vast een verdieping af te dalen naar de autoverhuurders voordat de hele meute (van zeker 10 vluchten) dat doet. Bij Alamo staat al een kleine rij, waarbij Marion aansluit en ik toch maar weer eens een poging ga doen bij een kiosk (computer op paaltje), hoewel dat de laatste paar pogingen volkomen onvruchtbaar is geweest. Maar ook dit gaat vandaag boven verwachtingen en dus roep ik Marion terug uit de wachtrij en samen werken we de kiosk tot genoegen af. En met de nodige papieren terug op de 2^e verdieping zien we dat de meute groter geworden is, en onze koffers nog niet in beeld zijn, dus is er zelfs nog tijd voor een bezoekje aan de buitenlucht.

Als band 22 dan eenmaal begint te lopen zijn onze roodwitblauwe kofferbanden met hun inhoud dan ook snel in zicht en steken we de weg over om ons werkpaard voor de komende 2 weken op te halen. We hebben ook deze keer weer een FFAR, ofwel een Full Size SUV en besluiten onderweg zeker niet met minder genoegen te nemen dan een Tahoe, Yukon of beter, ze kunnen ons wat. Bij alle andere auto’s kun je er gewoon één pakken uit de rij van de door jou gehuurde klasse, maar voor de FFAR’s moet je de sleutel halen bij de stationmanager, en die komt ons al tegemoet.

“Can I help you, – jasekers, we zoeken een dikke SUV, – I will bring you the keys, – prima, alst maar een dikke auto is, zoals die witteTahoe (of die bak van een Expedition ernaast), – Can’t find the keys of that one, but Manuel wil get you another car, – Anders doe die zwarte daarnaast maar (oeps, is een Suburban, maar als ze er in trapt…..), – no, no, He will bring you another one, there he is !

En daar is Manuel (of Jesus, of Pedro, naam ben ik even kwijt) met een fonkelnieuwe vuurrode bak van een Suburban, waarvan we de allereerste huurders zijn, met alleen nog de transportmijlen op de teller. Nothing smells better then a new car !! Alles er open er aan, GPS, camera’s, bluetooth, the whole shabang. Doordat de enthousiaste latino ons alles wil uitleggen zijn we wel iets later op pad dan de bedoeling was, maar dat nemen we voor lief. Foto’s gaan nog volgen.

Onze eerste stop is de Publix bij ons om de hoek, waar we een kar vol eerste levensbehoeften inslaan en er bij de kassa achterkomen dat het nieuwe betalingssysteem (2 dagen oud) nog niet optimaal werkt. De slider herkent de pinpas (debitcard) niet en de insteker onderin, om de chip op de kaart te herkennen, werkt nog niet. Dus cashback zit er vanavond niet in, en betalen doen we dan maar met de creditcard. We zoeken snel de woonstee voor 2 weken op en genieten op het terras (het is nog een graadje of 20) van een bakkie leut, een paar hotpockets (soort kaassoufflé) en daarna uiteraard een Budje en een sjippie. Tegen twaalven duiken we de masterbedroom in, want dan zijn we ondertussen meer dan 24 uur op de benen, waarbij diezelfde benen meer dan 11.000 stappen, en daarbij 7 en een beetje kilometers afgelegd hebben. Tijd voor nachtrust, die ongetwijfeld kort zal zijn, maar wel kunstmatig verlengd gaat worden, want vannacht gaat hier Daylight Saving Time in, zomertijd dus, en daarbij mag de klok een uurtje naar voren.

Voor morgen staat er maar één item op de agenda; een bezoek aan de Walmart, verder niets, het is tenslotte Zondag. Of daar nog een verhaal in zit hoort U morgen. Zo niet, dan word het alleen een fotoreportage van de Chevy (en misschien de populaire voedselfoto, van Outback uiteraard).