Dag 2 – Zondag 8 Maart – Scheiden doet lijden.

Vanochtend zoals verwacht vroeg wakker. De overgang naar zomertijd maakte het nog enigszins acceptabel, en zo zat ik dus iets na vijven poolside. In de korte boks en op badslippers, maar zonder de bekende Sun van de Sunshine State bleek dat toch wat frisjes, dus alras werden die omgewisseld voor een vest en dichte slippers. Het pré-ontbijt van Chocolate Chip Cookies en Tropicana Low Pulp Orange Juice smaakten er niet minder om. In alle rust kan ik zo mooi het eerste verslag afmaken en van foto’s voorzien, en ook gelijk maar op het web knallen. Dan is dat maar gebeurd.

Bij het krieken van de dag herrijst Marion ook van de sponde, precies op tijd om haar traditionele “Voor Tini” foto van dat krieken te schieten. Daarna is het, zoals het een goede echtgenote betaamt, hup, de keuken in, want man heeft honger. En daar tovert ze weer een heerlijk compleet ontbijtje uit de hoed, met alles derop en deran. Eigen gefabriekte zalmsalade, zonder salade want die hoeft er niet in van mij, eieren naar keuze, toast, pancakes, diverse soorten hartig en zoet beleg, sjuutje, koffie en thee erbij, kortom, het kan niet op. Niet dat allemaal zo nodig moet, maar ik moet mijn pillenserie bij het ontbijt innemen, dus moet ik dat van narigheid allemaal maar eten. Bah, wat erg.

Na 15 jaar trouwe dienst moet ik noodgedwongen en met pijn in het hart afscheid nemen van een loyale bondgenoot. Al die tijd heeft hij mij bijgestaan en voelde als een deel van mezelf. Zoals de Amerikanen zo mooi kunnen zeggen; He made me a better man, of He made me stand out in the crowd. Het was even slikken, maar de veranderde omstandigheden van het afgelopen half jaar maakten verdere samenwerking compleet onmogelijk en dan moet je toch de knoop durven doorhakken en de innige band die we hadden doorknippen. Gelukkig was Marion bereid me daarbij te helpen, want als ik dat alleen had moeten doen was het toch behoorlijk moeilijk geworden. In eerste instantie liepen me de rillingen over de rug, maar zoals altijd is afleiding de beste remedie, en het warme vakantiezonnetje zal die koude rillingen wel snel doen vergeten.

Een deel van die afleiding vindt ik direct in het vastleggen van de schoolbus die ze hier gewoon auto noemen, de Chevy Suburban. Buiten gekomen zie ik dat ik gisteravond de knoppendoos verkeerd bedient heb. 2x op het knopje met het slotje drukken betekent dat de deuren op slot gaan en de claxon even een toetje doet. 2x op het knopje eronder dat de gigantische achterklep automatisch open gaat (of sluit vermits hij open staat). Dat laatste heb ik dus gedaan gisteravond, geen toetje gehoord en de achterklep staat wagenwijd open. Gelukkig lag er, behalve de Sunpasstransponder, niets in en is de Middellandse Zee ver weg, want hij stond er nog steeds ongeschonden bij.

Als de fotosessie achter de rug is bereiden we ons voor op ons eerste bezoek, en ook de enige activiteit van vandaag, aan de Walmart. Daar zouden volgens de online voorraadcheck nog wat “op verzoek” slippers liggen, die uit het assortiment zijn gegaan, maar helaas was de gevraagde maat niet meer aanwezig. Jammer dan, Jan. Ook de bulkverpakking legale drugs die we zochten was onvindbaar, maar die komen we nog wel tegen. Erger was dat de geliefde Old Fashioned Pie (appel, noten, kersen, citroen, de hele rits) van wel 69 $ent p/s niet meer verkocht word. Het moet niet gekker worden. Daar gaan we bij andere vestigingen nog even stevig naar zoeken. Ondanks dat word de kar toch nog enigszins gevuld en gaan we in een blakend zonnetje even op bezoek bij de buurman voor de meeneemlunch. Buurman is Taco, achternaam Bell, dus lunch is quesadilla’s, lekker.

 

En dan begint het grote relaxen. De zon staat op zijn hoogste punt, het is rond de 25° en het water een graad of 2 minder. Het kon slechter. Marion blaast haar nieuwe drijfstoel op en ik test onze nieuwe geluidsaanwinst even met de laptop. De “nieuwe” is een kleine zwarte Bluetooth luidspreker die we gekregen hebben. Nu hadden we er al één, ooit gekocht voor weinâch bij AH, waar we veel plezier aan beleefd hebben, maar deze geeft beter geluid, ondanks dat hij kleiner is, en heeft meer mogelijkheden. En één van die mogelijkheden ga ik nu testen, hoe ver kun je gaan. Nou, heel ver, want ik kan hem moeiteloos mee nemen naar de jacuzzi, aan de andere kant van het zwembad, en hij blijft een mooi geluidje geven. Geweldig toch, die techniek. Overal op het pooldeck muziek van de laptop (of welk BT ding dan ook) zonder dat je de boel knetterhard hoeft te zetten. Wel zo prettig voor de buren. De enige beperking is dat je de batterij na een paar uur weer moet laden, maar dat is geen punt. Zo lang blijf je toch niet in zwembad of jacuzzi hangen zonder te veranderen in een gerimpelde garnaal. En dan schakel je gewoon weer over op de uitstekende speakers van de laptop, of hangt de BT speaker er met een kabel aan, dan wordt hij ondertussen nog opgeladen ook.

Verder ontwikkelen we weinig activiteiten, op wat surf en typewerk na, meldt ik de Chevy aan bij de Sunpass tolboer, en bereiden we ons voor op het eerste avondmaal hier, en waar we dat gaan houden. Het wordt dus Outback, deels vanwege de Ahi Tuna, deels omdat die het dichtste bij ons huis is. Wachttijd is maar een stief kwartiertje dus zijn w ook op tijd weer thuis alwaar we de koffie nuttigen. De rest van de avond brengen we net als de dag in alle rust door. Morgen zal het niet veel anders worden, dus of daar nou een verhaal in zit….. Maar dat ziet U morgen wel.