Het word laat vanavond, en daarom verschijnt deze episode, geheel tegen mijn gewoonte in, dan ook een dag later op het interweb. Wat de bedoeling is vandaag, hoor ik U zeggen. Nou, we gaan naar Daytona. Dat mag niet als verassing overkomen, want we zijn hier tenslotte deels hier voor Daytona Bike Week. Maar het tijdstip van vertrek is nieuw, laat in de middag. Reden daarvoor is het bezoeken van een concert, en wel van Count’s 77, de hobbyband van Danny Koker, bekend van History Channel’s Counting Cars, een erg leuk auto/motorpimp programma, wat we volgen.
Niet dat we zulke starf*ckers zijn dat we persé Danny The Count willen ontmoeten, maar in zijn band speelt (en is ook prominent aanwezig) gitarist Stoney Curtis, een inmiddels bekende van ons mag ik wel zeggen, en daarmee willen we weer even bijpraten. Dat zou in Oktober eigenlijk al gebeuren in zijn woonplaats Las Vegas, maar de enige gezamenlijke dag die we daar hadden (hij heeft een druk optreedschema door zijn eigen en deze band) was onze aankomstdag/avond en toen was mijn lichamelijke conditie zodanig naar de kl*ten dat ik dat met spijt in het hart heb moeten laten varen.
Maar daarover later meer. Nu hebben we in ieder geval de hele dag om niets te doen, en dat doen we graag. De temperatuur gaat oplopen tot een graad of dertig en dat is met een zwembad voor de deur bepaalt geen straf. En daar maken we dan ook maar dapper gebruik van. Zelfs voor de lunch gaan we de deur niet uit, die komt uit een blikje Campbell soep met wat “verse” (uit de vriezer) witte bolletjes van de Publix. En tegen het eind van de middag slingeren we de Suburban aan.
Zoals verwacht word het dan al mooi druk op de weg, behalve op de 417 tolweg natuurlijk, en die levert ons halverwege Daytona op de Interstate 4 af. Daar is het even wat drukker, maar in Daytona zelf valt het ons erg mee. En valt het op dat er beroerd weinig motorrijders zijn, althans minder dan we verwacht hadden. En zo vlotten we gestaag naar het eiland, waar de motorpopulatie toeneemt, maar nog volop plek is in de gemeentelijke parkeergarage. Zo veel zelfs dat we met gemak de monstertruck kwijtraken op de 2e verdieping waar ook de traverse is naar de Ocean Shoppes, onze eerste stop. Het loopt tegen etenstijd, en onze gedachten gingen uit naar Bubba Gump, en die zit toevallig hier aan de oceaan. Ook hier is het, ondanks dat er buiten de bikers ook al behoorlijk veel springbreakers in Daytona zijn, rustig en we kunnen gelijk aan tafel. Die zit.
Nadat we de smakelijke “patatjes shrimp” (Shrimpers Heaven) verorbert hebben nemen we nog een versgezette bak koffie bij één van de strandtenten en wandelen dan via de opgeknapte pier, met nu een mega vestiging van Joe’s Crab Shack er op, naar the place to be tijdens Bike Week, Main Street. Wat direct opvalt is dat het zo mogelijk nog drukker is dan overdag en het dus vooral schuifelen is in plaats van lopen. Voor wat souvenirtjes voor eigen gebruik duiken we af en toe een winkel in, waarbij Hot Leathers zoals zo vaak het meest van onze portemonnee profiteert. Niet dat we nog zo veel kopen, dit is onze 17e Bike Week, en dan word je toch wat selectiever en gaat er 1 max. 2 t-shirts mee i.p.v. de 8 tot 10 die er in het begin in de tas verdwenen, want “ze zijn zo mooi en lekker goedkoop in de bundel”. Ook de foto’s van motoren ondergaan die selectie, want of al gezien, of gewoon niet ongewoon genoeg, maar toch zien we ook deze keer wat fraaie exemplaren, waarvan één zelfs met een vlammenwerper aan boord. Die zie je overdag niet.
We wandelen ook even bij Dirty Harry’s naar binnen, waar vanavond de band optreedt, zien dat het al aardig druk begint te worden, maar vervolgen al snel onze weg, want het duurt nog een paar uur voordat het spektakel begint. Als het rondje Main Street compleet is lopen we weer richting parkeergarage om de aankopen vast in de auto te gooien, en eenmaal daar besluiten we direct maar even wat rust te pakken wat prima lukt in de fauteuils van de Chevrolet. Alleen moet je wel uitkijken niet zeeziek te worden, want iedere keer als er een auto voorbijkomt, groot of klein maakt niet uit, golft de garagevloer op en neer gelijk een deinend schip. Vreemd, maar het zal wel zo horen.
Tegen half tien wandelen we weer terug naar Dirty Harry zijn café en ga ik op zoek naar Curtis. We hebben hem in Nederland en Duitsland al diverse keren zien spelen, maaltijden, vele glazen en hotelkamers gedeeld, al behoeft dat laatste wel enige toelichting. Bij een show in Duitsland kwamen twee vrienden en mijzelve aan in het enige hotel van het dorp en wilden ons daar inchecken. “Seit Ihr vor die Blues ?” (de bar waar het optreden was) was de vraag van de uitbaatster. Jasicher was ons antwoord, waar daar gingen we immers naartoe, ons afvragend hoe ze dat wist. “Dan habt Ihr zimmer 1,2 und 3”. Prima deluxe, maar eerst nog wat bieren en snacken, wat, ook weer vreemd, gelijk op rekening kon, terwijl er nog geen creditcard of dergelijke als borg gevraagd werd. Ook niet toen we even later de deur uitgingen, op zoek naar een restaurantje, waarbij we wel wat vreemd aangekeken werden.
Er was niet veel in het dorp, dus keerden we onverrichter zake retour hotel om toch daar maar wat te eten, wat volgens de waardin ook gebruikelijk was voor mensen die naar de Blues gingen. Teruggekomen was alles anders. Discreet werd ons medegedeeld dat wij voor de band aangezien waren, en de bands die optraden in de Blues sliepen en aten altijd bij hun, OP REKENING. Dus toen Stoney en zijn 2 medemuzikanten kwamen was er een beetje verwarring ontstaan. De gereserveerde kamers waren reeds uitgegeven en de rekening was al leuk opgelopen. Die andere muzikanten (wij dus) lustten wel een biertje 🙂 Maar gelukkig hadden wij ook gereserveerd, dus de band kreeg onze (mindere) kamers, en ons werd vriendelijk verzocht de openstaande barrekening te voldoen voordat we naar de muziekkroeg gingen. No problemo. Vreemde was dat de herbergierster een Nederlandse was, die ook nog een woordje Nederlands met ons gesproken had, terwijl op de aanwezige poster toch duidelijk “From the USA” stond.
Ook in de zaal werden we later gezien als muzikanten. Er was in de hele zaal één hoge tafel met een paar krukken, vlak bij het podium, met bediening, dus ideaal voor ons. Kort voor de show kwamen er een paar inlanders naar ons toe die daar graag wilden zitten als wij het podium op zouden gaan. Die hebben we dus ook maar even aus den traum geholfen. Na de show is de hele hilarische toestand, onder het genot van een drankje, samen met Curtis nog even de revue gepasseerd. Het was lachen tot in de late uurtjes. En het komt nog wel eens voorbij, dat verhaal, misschien vanavond wel.
Het is inmiddels behoorlijk druk voor het Jägermeister mobiele podium, maar zoals het een goed (bluesrock) artiest betaamt zit de frontman/gitarist/zanger en naamgever van de Stoney Curtis Band backstage en hoop ik hem daar te vinden. En dat gaat minder moeilijk als doet vermoeden, want om het mobiele podium staan aan de achterkant (parkeerplaats van de kroeg) alleen maar wat dranghekken, weliswaar met hier en daar security, maar de bus van de band staat vol in zicht en daar zit hij zich met Danny’s zakenpartner/vriend/mede TV ster Kevin voor te bereiden op de show. Herkenning alom en nadat de voorbereiding gedoofd is volgt een hartelijke ontmoeting en praten we even fijn bij tot dat de show begint. Next time in Europe, that’s a promise.
Hoewel de muziek niet helemaal mijn smaak is (veel poprock covers), in tegenstelling tot die van de SCB zelf, is het toch een prima concert met veel interactie met de volgepakte en erg enthousiaste zaal. Helaas konden we niet blijven, zoals gevraagd, tot na de show, want er wachtte ons nog een ritje van een kleine 2 uur, en dat werd ons te laat. En ook omdat er dan nog gelegenheid was voor handtekeningen (uiteraard voornamelijk van The Count) en foto’s met de band, en daar wil ik niet tussen staan wachten. En toen ook nog de Lumix tijdens het videoën een foutmelding gaf was de lol er al helemaal af. Gelukkig hebben we het opgenomen stukje met kunst en vliegwerk vandaag nog kunnen redden. Thuis is er nog een straffe borrel in gegaan en toen was het snurken.
We waren trouwens nog een half uur eerder thuis dan gedacht. ‘s Nachts is er niet zoveel verkeer op de weg, en de FHP (Florida Highway Patrol) was al druk doende met andere hardrijders 🙂
Morgen (eigenlijk dus vandaag) doen we het weer wat rustiger aan, en heeft de vrouw een dagje ontbijtvrij. Daarover morgen meer.
Daytona Bike Week 2015 