Dag 18 – Noaproat. ( Een mysterie onthuld )

Veel valt er niet na te praten. Na mijn hospitalisatie was de vorige, overigens verder geweldige, vakantie veel afzien en moe zijn, dus deze wilde ik zeker niet moe worden. En dat is gelukt ! Nu moet er wel bij gezegd worden dat de lichamelijke conditie inmiddels 300 keer beter is dan een maand of 6 geleden, dus dat scheelt een jas. Maar druk maken zouden we ons niet doen en hebben we ook zeker niet gedaan, en dat is volgens mij al duidelijk uit de verslagen naar voren gekomen.

We hebben waarlijk genoten van alle rust, en toch nog van alles gedaan, alleen in mindere mate dan anders. En toch de twee koffers nog vol gekregen 🙂 . En zo veel energie opgedaan dat zelfs het fotoalbum al klaar is voor publicatie (en er op staat als er een camera in de rechterbalk staat), en niet pas na een jaar zoals de vorige keer. Rest nog het mysterie van de verdwenen bondgenoot. Niet iedereen had door wat er aan de hand was, eigenlijk niemand. En op een enkeling na wilde of durfde er ook niemand naar te vragen. Dus zal ik het maar onthullen.

15 jaar geleden, in 2000, zijn we met een hele ploeg naar Florida geweest voor Daytona Bike Week, en omdat ik me de warmte van eerdere Florida bezoeken nog goed kon herinneren en altijd wel in ben voor een geintje besloot ik mijn lange wilde haren af te scheren, op een klein stukje na. Dat was dus mijn paardestaart, mijn kenmerk van het laatste anderhalf decennium. Maar dankzij het uitgebreide medicijngebruik van het laatste half jaar, en de bijwerking van één van de agressiefste, viel er steeds meer paardestaart op de grond, maar kwam er niks meer bij. Bijkomend voordeel was dat scheren ook steeds minder hoefde, want de rest groeide ook steeds minder snel. Dus had ik mijn kop al het besluit genomen dat het laatste flosje ook maar van mijn achterhoofd moest verdwijnen, en wanneer kon dat beter dan tijdens het 15-jarig jubileum op de plek van de geboorte ervan.

En om het een beetje leuk aan te kleden heb ik daar maar een verhaaltje omheen verzonnen (Dag 2 van het verslag) wat meer vragen dan antwoorden opriep. Ik kon er wel om glimlachen. En als compensatie had ik ook al wat in gedachten. Tijdens het herstel van mijn nierproblemen had ik een idee om daar iets mee te doen als herinnering. En toen schoot me een Amerikaanse uitdrukking door de kop waar ik wel wat mee kon. “Are you kidding me ?” was precies wat ik voelde toen de nefroloog (nierarts) me vertelde wat er aan de hand was met mij, dus daar ben ik verder op gaan bouwen tot dat ik iets vond wat mijn gevoel en mijn conditie samenvatte. Het resultaat staat in een klein fotoalbumpje, en omdat ik ook al een paar jaar een ander ideetje had, heb ik dat er maar gelijk bij gepakt. Twee vliegen in één klap, en ik ben er blij mee. Ook daar heb ik een grappig verhaaltje van proberen te maken om het een beetje in nevelen te hullen. Ook daar is nu klaarheid in, hoop ik.

Dat was het voor deze vakantie. Over een maand of zes komen er nieuwe onthullingen.

Tot dan.