Dag16 – Zondag 22 Maart – En nu naar huis. (en Dag 17)

We hebben nog tot laat genoten van voorbijgaande vliegtuigen en aansluitend van het geweldige bed. Volgens ons is dat net als bij andere leden van de Hiltongroep van het merk Serta en tijdens onze rondreizen verblijven we nog wel eens in de Homewood Suites (ook een Hilton zusje) waar ze ook van die heerlijke matrassen hebben. Die verkopen ze, net als hier in het Hyatt, ook en we hadden al eens gezegd dat als de huidige aan vervanging toe waren, we zeker op zoek gaan naar de Serta. Lang zoeken hoeft dan niet meer, er zit een Serta dealer in Zwolle. Maar ze voldoen nog steeds……..

Maar nu dwaal ik echt af. De wekker wekt ons om zeven uur, en dan begint ook het leven op het vliegveld weer. We moeten er niet aan denken om zo vroeg te vliegen, maar aan de volle treintjes te zien zijn er zat mensen die dat wel doen. Het zonnetje piept al lekker op het balkonnetje en de koffiepads van Starbucks maken een acceptabele koffie. We slaan ons vervolgens een slag water tegen het hoofd (campingschoon) en gaan naar hogere sferen.

Een paar vloeren boven ons bevindt zich Hemisphere, het restaurant waar het ontbijt, immers inbegrepen, genoten kan worden. We worden ontvangen alsof het een koninklijk banket is, maar vanaf daar is het gewoon doordeweeks hotelbuffet ontbijt, niks speciaals. Ook niks verkeerds, maar voor een hotel en met name restaurant met die uitstraling, of wat er voor door moet gaan, wel wat karig. Ze moeten maar eens een kijkje nemen bij van der Valk A4/Schiphol, kunnen ze wat van leren. Net als hier ook niet goedkoop, maar wel zijn geld waard, en dat vind ik hier nog niet zo. Maar wij hebben inclusief 🙂

Na het ontbijtje wandelen we “even” het vliegveld over om bij onze vervoerder te informeren hoe laat we de koffers kunnen droppen, en dat blijkt 4 uur voor de vlucht te kunnen. Da’s mooi, dan kunnen we nog even fijn genieten van onze zomeroutfit voordat de reiskleren aangaan. Plan was om dat op het balkonnetje te doen met een Frappuccino in de hand, maar er staat een rij bij Starbucks van hier tot Tokio, dus wordt het weer een homebrew van Starbucks op de kamer. Rond half elf gaan we gedoucht en gecoiffeerd weer richting United, waar nu, in tegenstelling tot eerder, bijna geen mens te bekennen is en dus zijn we in een paar minuten van onze bagage af. En weer snel op de kamer waar we nog tot checkout tijd, 12 uur, lekker kunnen relaxen.

We zijn er ondertussen ook achter dat je ook zonder kamerreservering prima kunt vertoeven op de vrij toegankelijke ruimte bij de hotellobby op de derde verdieping (hoger kom je zonder sleutelkaart niet) en daar bij een volgende keer zeker gebruik van gaan maken. De zitplaatsen op het vliegveld zelf zijn vaak bezet, en hier is ruimte zat, de zetels een stuk comfortabeler en er is nog gratis te tappen lemonade ook. Bij security is het ook lekker rustig als we daar aankomen en de officer verbaasd zich over de status van Marion als PreCheck en dat ze in de “gewone” rij is gaan staan. We leggen uit dat we alles samen doen, en ze mij niet in de steek wil laten, wat erg goed ontvangen word. We worden via de slingerrijen naar een doorgang geleid die uitkomt bij……… de PreCheck rij. Dus geen schoenen uit (niet erg, want we lopen op slippers), riemen af (niet erg, want we lopen in trainingsbroek), maar ook geen laptops, ipads e.d. uit de tas, en nog vreemder, ook de vloeistoffen (in ons geval 2 flesjes wodka) mogen gewoon in de tas blijven. Prima geregeld.

De trein brengt ons bij gate 40 waar we aan boord gaan van de volle Airbus. Vanaf daar is er een deel weg, want ik slaap al voordat de deur dicht is. Op een moment zie ik ons hotel voorbij komen, waar ik niks van snap, want dat ligt aan de andere kant van het vliegveld. Dat kan kloppen zegt Marion, want we zijn al 10 minuten aan het taxiën. Oops, niks van gemerkt, en ik had nog wel een fotootje willen maken. Het toestel zit in de tas, dus ik knip er maar snel één met de Ipad. Helaas houdt de piloot er geen rekening mee, en rijdt ieder moment dat ik wil afdrukken over een hobbel, vandaar de beroerde foto’s. Maar hij brengt ons wel veilig en snel naar Washington-Dulles.

De sneeuw is daar inmiddels verdwenen, maar de temperatuur is Nederlands, rond het vriespunt, en dat is altijd weer een complete verrassing voor sommige Floridagangers, met name die in t-shirts, shorts en flipflops. En voor ons altijd weer reden tot een grote glimlach; denken die lui niet na, of zo ? We hebben ruim twee uur stuk te slaan op Dulles en een deel daar van gaat op aan de wandeling van D11 naar C1. Gelukkig zit bij de gate van vertrek wel alles wat we nodig hebben. Bij C4 zit zowel de rookruimte als de taxfree shop, waar we weer herkent worden door één van de winkeljongens, en beleefd de sonderanbietung afslaan wegens eerdere aanvaring met onze Nederlandse douane. En bij C2 zit Potbellys, producent van heerlijke broodjes. Die nemen we altijd in plaats van de “chicken or pasta” aan boord, in de eerste plaats omdat ze veel lekkerder zijn dan het vliegtuigvoer en in de belangrijkste plaats omdat we dan lekker door kunnen slapen.

En dat doorslapen lukt mij bijzonder (Marion ondanks de rustgevende drugs en Russisch vuurwater wat minder) want tijdens een zeldzame oogopslag waarbij ik denk net onderweg te zijn, blijkt de maaltijd al gepasseerd en zelfs afgeruimd te zijn. Niets van gemerkt, en daar ben ik blij me. Eén keer richt ik me nog op, wegens zware blaasaandrang, en dat word me niet in dank af genomen door één van de flight attendants (veel mooier woord dan “stewardessen”). Of ik niet gezien had dat het bordje “riemen vast” brandde. Nee, net wakker, niet gezien. Ja, was wel zo, want er was veel turbulentie, en daar was ik waarschijnlijk wakker van geworden, aldus de niet zo vrolijke dame. Nou, dacht het niet, ik ben wakker geworden door de reden dat ik hier nu sta, verhoogde waterdruk, nem dat maar van mij aan. Nu moest ik van haar kiezen, of naar het toilet, of als de wiedeweerga terug naar mijn plaats. What do you think ? Op het toilet merkte ik inderdaad dat het een bumpy flight was, wat ook lang zo zou blijven, als merkte ik daar later niks meer van, want de luikjes gingen pas weer open toen boven Ierland/Engeland het (wel wat karige) ontbijt geserveerd werd.

Dag 17 – 23 Maart – Hij staat er nog, onze eigen Pèhperbusse.

Drie kwartier voor de planning landen we op de polderbaan en na de rondrit door de Haarlemmermeerpolder meren we aan op D2, dezelfde waar we ruim twee weken van vertrokken. Voorheen zat United op de G-pier en konden we na aankomst een rookstop maken achter de Galaxy Bar en dan, na de paspoortcontrole, ongeveer tegelijk met onze koffers bij de bagagehal aankomen. Nu zou je van de D-pier gelijk de kelder in moeten, door de controle, en dan nog een fikse wandeling naar de bagagehal, waar nog geen koffer te zien is. Daar had ik bij vertrek al even over nagedacht. Tussen D en G zijn twee rookruimtes, waaronder één bij Dutch Kitchen, naast het casino. Als we daar nu eerst even ontspannen en dan door de paspoortcontrole gaan zijn we mooi weer gelijk met onze koffers op de juiste plek.

Zo gezegd, zo gedaan en nu bleek er, behoorlijk verborgen door de verbouwing, net aan de andere kant van Dutch Kitchen ook een paspoortcontrole te zitten, waar behalve de twee marechaussees he-le-maal niemand was. Binnen een minuut waren we binnen, en na de minder lange wandeling kwamen we bij band 15 waar tijdens de sanitaire stop van de eega onze beide koffers van de band rolden. Eén, die met de moonshine, was er door TSA losgemaakt, maar alles zat er nog in, en belangrijker nog, er was niets gebroken. Nu is het ook de juiste tijd om wat meer winterkleding uit de koffer te halen, want het verschil in temperatuur is zeker 30 graden met gisteren. De dikke vesten zitten gelukkig (bewust) in de deksel van de koffer dus die hebben we snel. Ook de douane heeft het koud op deze Maandagmorgen want ze zijn in geen velden of wegen te bekennen. Eigenlijk is dat niet eerlijk, want nu hebben we een keer niet te veel bij ons, geen motoronderdelen, geen Harley kleding en zelfs niet te veel drank of tabak, en dan staan ze er niet J

Gelukkig staat de bus naar P3 er al wel en de auto daar mooi vooraan, en zo zijn we snel op weg. Het valt nog erg mee met de Maandagochtendspits, en we zijn zelfs eerder dan gedacht in het Oosten des lands en altijd weer blij, net als iedere Blauwvinger die ik ken, dat onze Peperbus (Pèhperbusse) nog steeds rechtop stieh’t. Zelfs zoveel eerder dat we gelijk maar doorcrossen naar het tijdelijk onderkomen van onze twee bazen. Zij zien het vakantieadres niet echt als vakantie, maar zijn ondanks een vleugje boosheid toch ook weer blij dat ze naar huis kunnen. De rest van de dag is voor het uitpakken van de koffers, bankhangen en opgenomen TV kijken, en verder weinig uitvoeren. Net een vakantiedag, dus. En in de avonduren doet Marion nog wat voorwerk voor haar werk morgen en ga ik en potje speerwerpen. Alsof er niets gebeurd is.

bron foto

Er volgt binnenkort nog een epiloog en een fotoboek, deze keer wel wat sneller dan anders. Ik wil iedereen weer bedanken voor het meelezen, reageren en aanmoedigen.

We gaan er gewoon mee door.