Dag 15 – Zaterdag 21 Maart – We komen het vliegveld niet meer af.

Onze normale routine deze dag is (buiten het opstaan, ontbijten en reinigen) de bedden afhalen, wasgoed in de machine, vaat in de wasser en het huis een beetje kuisen, zoals onze zuiderburen plegen te zeggen. En dat is vandaag niet anders, want we verlaten, zoals bijna iedere vakantie hier, na 2 weken ons “home away from home” en willen de boel schoon achterlaten, wat erg op prijs gesteld word door huurbaas Joanne, wat ze dan ook graag laat blijken in de huurprijs voor een volgende keer. Maar als we de deur achter ons dicht trekken begint de verandering.

Ook deze keer rijden we de 417 op, maar gaan er nu ver voor MCO, Orlando International Airport weer af, bij OBT, Orange Blossom Trail, om precies te zijn waar ik een stukje noordwaarts Marion bij de Florida Mall, ingang JC Penneys, uit de auto zet voor wat verplicht shopwerk. Vliegen doen we morgen pas. Hoe dat komt ? Tijdens de zoektocht naar vliegtickets voor deze trip stuitten we op een aanbieding van Expedia.nl. Vliegtickets in combinatie met hotel waren €150,- p/p goedkoper dan losse exemplaren, en ook nog eens met de airline van onze keuze. Nu kwam er natuurlijk nog wel een nacht hotel bij, maar dan nog. Die zijn in Florida in het algemeen niet zo duur. Er was een keuzelijst met hotels vanaf een 50 euro per nacht, maar ons oog viel gelijk op het hotel waar we nu zitten. Wel iets prijziger, maar nog steeds bijna €200,- winst op een regulier stel tickets. En in een hotel waarvan we al vaak gezegd hadden; dat lijkt me nou leuk om daar een keer te zitten. En nog incl. ontbijt ook.

Maar daarover later meer. Na dat ik op slinkse (en waarschijnlijk financieel onverstandige) wijze mijn vrouw kwijtgeraakt ben ga ik een stukje retour richting Kissimmee om iets voor mezelf te regelen. Dat had ik mij al voorgenomen op de dag van het scheiden van een bondgenoot wat ik vorige week al melde. Ik liep er sinds mijn eerste ziekenhuisopname vorig jaar al een tijdje mee rond, maar nu gaat het er dan van komen. Het bedrijf wat het voor me gaat regelen is al enigszins op de hoogte, heeft het idee per mail al ontvangen, en vandaag gaan we dus de puntjes op de I (ie) zetten. Samen met Jay word de boel verder uitgewerkt en is hij vanaf dat moment verantwoordelijk voor de uitvoering, die tot mijn grote vreugde prima lijkt te verlopen. Verder kan ik er nog niet te veel over uitwijden, want het duurt nog even, ik schat een week tot 2 weken voordat het geheel klaar is. Zo gauw dat het geval is zal ik het hier zeker laten weten.

 

Er is hiermee al snel een paar uur verloren gegaan, dus is het hoog tijd Marion weer uit de Mall te trekken voordat we failliet zijn. Terug aangekomen bij de Florida Mall is het druk. Niet gewoon druk, zoals meestal, maar stervensdruk en dan in duplo. De bedoeling was dat ik de Chevy zou parkeren in de buurt van het foodcourt en dat we daar dan eindelijk onze portie Five Guys Burger zouden krijgen voor deze vakantie, maar telefonisch contact onderweg gaf al aan dat parkeren geen simpele zaak zou worden. Zelfs de buitenste ring, en dat is een leuk eindje stiefelen van de Mall, stond al volgepakt, dus had Marion al aangegeven dat ik haar bij 4everXXI maar moest oppikken en de 5 jongens maar tot Oktober moest bewaren. Ze had nog wel wat plaatjes geschoten van fietsen met hulpmotor, iets wat bij ons ons de jaren 20 van de vorige eeuw ook populair was. Ze lopen hier achter, maar het zijn wel grappige dingen.

Er gaan wat tassen in de kofferbak en even verderop wat petroleum in de opslagruimte van de Chevy. Pas voor de tweede keer deze vakantie, maar dat kan ook niet anders, de tank is HUGE. We schieten na de tankbeurt de 528 op die we twee tolpoorten later weer verlaten om bij ons hotel voor één nacht te geraken. En daar pakken we de normale vertrekdag weer op. Ik zet Marion met bagage af bij Departures B, maar nu niet bij United, maar bij Delta. Niet dat we van airline veranderd zijn, maar Delta zit dichter bij ons doel. Ik spring weer in de auto en doe een rondje airport om bij Rental Car Return naar binnen te schieten en bij Alamo de rode bus in te leveren. Op het bonnetje zie ik dat we ver onder ons normale quota mijlen zijn gebleven, slechts 738. Ook zijn we onder de afgesproken prijs gebleven en wel één dollar vijftig. En dat allemaal voor een veulll grotere automobiel. Lekker !!

De lange roltrap brengt me weer bij de eega en samen gaan we de vertrekhal binnen, maar niet om zoals gebruikelijk de koffers af te geven, maar naar de glazen liften in de centrale hal. Al sinds de eerste keer dat we hier komen, en nu nog, en direct uit de shuttle (treintje) de grote hal inkomen ontkom je er niet aan om omhoog te kijken, het grote atrium in. Dan zie je dus de galerijen van het Hyatt-Regency hotel. Dat lijkt ons een keer leuk om daar te verblijven, een regelmatig terugkerende uitspraak. Maar waarom zou je dat doen, dat heeft immers geen nut, want we huren al een villa en crossen daar vanuit het vliegveld gelijk naar toe. En nu hadden we dus de kans, een nacht in dit hotel, als korting op de vliegtickets, kan het nog beter. Ja hoor, want bij aankomst hebben we gelijk een buitenkamer geregeld, met balkon, en zicht op de start en landingsbanen. Een prachtig uitzicht.

Ons verzoek is gehonoreerd en we krijgen zowaar de eerste kamer naast de liften op de 8^e verdieping, in plaats van aan het eind van de gang, zoals zo vaak tijdens de rondreizen. En het is een mooie kamer, beetje American Standard Plus. Alle apparatuur komt uit de koffers, we benutten de direct de gratis WiFi en checken alvast in voor de vlucht van morgen. En komen erachter dat Marion beter te vertrouwen is dan ikzelf, zij heeft 2 vluchten TSA Precheck (lichte veiligheidscontrole) en ik mag in de criminele rij. Vreemde zaak weer, want we staan als één gezelschap geboekt. Whatever ! De eerste uren brengen we door op het balkon, vliegtuigjes kijken en als daar het nieuwtje van af is melden we ons bij het zwembad op de 6^e verdieping. En komen er ook gelijk achter wat het is om in een onverwarmd zwembad te springen, ook als het al een paar weken boven de dertig graden is. Koud, erg koud, en mijn springen beperkt zich tot aan de knieën. Marion is wat dapperder.

Na dit pool (als in pool=zwembad en pool=noordpool) avontuur begeven we ons naar het McCoy restaurant naast de lobby waar we waarlijk genieten van een lekkere McCoyburger voor haar en vers gemaakte sushi voor hem. Na de maaltijd dalen we weer af naar de centrale hal voor een bakkie Starbucks, want die zit hier direct naast de liften. Buiten kijken we nog wat naar de drommen passagiers die hier op punt van vertrek staan en het valt ons op dat het veel drukker is als ’s middags. De koffie gaat mee naar de kamer, we genieten nog regelmatig van ons balkonnetje en van Gas Monkey op de kijkbuis en uiteindelijk van het uitstekende bed. En morgen gaan we vliegen.

Maar dat verslag zal hoogstwaarschijnlijk vanuit (het zo te zien koude) Nederland komen.